Volgend jaar in april zal het twintig jaar geleden zijn, dat Pierre Raepsaet, bij de oudjes onder ons bekend onder zijn artiestennaam Rapsat, op nauwelijks 53-jarige leeftijd overleed aan de gevolgen van een geweldig agressieve kanker. Dan zal er volop teruggekeken worden op de behoorlijk succesvolle carrière van een songwriter, die er in slaagde min of meer de taalgrens over te steken en niet alleen in Wallonië en Frankrijk, maar ook in Vlaanderen te scoren met zijn vaak erg knappe liedjes.

Vandaag is het exact twintig jaar geleden dat “Dazibao” uitkwam, de laatste plaat van Rapsat en, bij wijze van voorschot op wat volgend jaar allicht volgt, besliste de platenfirma die plaat te laten remixen en dus het geluid van toen flink te upgraden. Dat gebeurde in de Abbey Road-studios door Alex Wharton, een geluidstovenaar, die ook platen van The Beatles, Coldplay en Radiohead onder handen nam.

Dat levert een prachtig resultaat op: Rapsat stond op het toppunt van zijn kunnen, schreef zijn beste songs en beschikte over een geweldige band, waarin je namen terugvindt als Didier Dessers, Alain Deltenre en wijlen Alain Léonard, die, naast zijn werk bij Rapsat, ook bij William Sheller enMichel Fugain speelde. Dat gezelschap was destijds simpelweg de top in Wallonië en je merkt ook na twintig jaar nog de straffe inbreng, die zij toen hadden.

Dit is dus een heel fijne opgesmukte plaat geworden, die nu op de markt komt met een bonusplaat erbij, die het geheel nog een flink stuk interessanter maakt. Immers, een flink aantal collega’s van Rapsat, betoonden geregeld hun respect aan ’s mans songschrijverschap en smokkelden covers van zijn songs binnen op hun platen of in live optredens. Dertien van dergelijke nummers worden nu bij de heruitgave van “Dazibao” gevoegd op een bonusplaatje, dat voor driekwart bestaat uit nummers die ook op de “echte” Dazibao staan: van de grote, helaas ook al overleden, Maurane is er “Jardin Secret”, Lio en Rapsat brengen een duetversie van “Rien qu’une Chanson”, “Les rêves sont en nous” staat er zelfs drie keer op: één keer in een live-versie van Rapsat zelf, één keer in de versie van Renato (Bennardo) een Belgo-Italiaanse zanger, die ooit de finale haalde van de Waalse editie van The Voice en een derde keer in de vertaalde versie door Johan Verminnen, die het nummer omdoopte tot “Alle dromen zijn van ons”.

Brasero, de brassBand, die heel vertrouwd was met het werk van Rapsat, is er met “Un Coeur qui se bat” en Lio doet nog eens mee met Rapsat zelf in “Tout le monde veut y croire”. Samen leveren die twee schijfjes ruim anderhalf uur van de beste muziek op, die de voorbije veertig jaar bij onze zuiderburen gemaakt werd. Ik ga niet beweren dat ik alles van Rapsat in huis heb, maar ik zag de man vijf of zes keer live en ik kende hem al wel voor hij naar het songfestival gestuurd werd met “Judy et Compagnie”, dat ik overigens nog altijd een geweldig nummer blijf vinden. Nu ik deze “Dazibao” rug aan rug met de originele kan beluisteren, kan ik u rustig verzekeren: koop de heruitgave: de klank is magistraal en de bonusschijf verantwoordt op zich al de aanschaf van deze dubbelaar.

(Dani Heyvaert)